Kiedyś dyskonty typu Biedronka czy Lidl kojarzyły mi się raczej z tanimi produktami, głównie spożywczymi. A jeśli chodzi o kosmetyki czy, nie daj boże, ubrania, to już w ogóle szkoda było tych, nawet małych pieniędzy.  Potem zaczął się wielki boom na kosmetyki z Biedronki. I ja się w sumie pytam... Dlaczego nikt jeszcze nie poruszył tematu ciuchów z... Lidla?! Ja wiem, że teraz w modzie jest Zara (wracam, haha) i inne drogie (czasem nawet nie) sieciówki. Tamtymi ubraniami to się można chwalić! A o łaszkach z Lidla to nie łaska wspomnieć? A może nawet nie wiedziałyście, że od czasu do czasu można tam dorwać coś fajnego w rozsądnej cenie?

Bardzo żałuję, że najbliższy Lidl mam kilka przystanków tramwajem, a nie tuż pod nosem, jak Biedronkę. Z tego względu właśnie na bieżąco śledzę ich zapowiedzi asortymentu na dany dzień i jeśli coś przypadnie mi do gustu, ubieram się i jadę na polowanie! Lidl to mój ulubiony dyskont, a najlepszy jest ten we Wrocławiu na Muchoborze Wielkim - mało ludzi, dobrze zaopatrzony - nic, tylko kupować!

Ubrania z Lidla, z ich marki Esmara są dobre jakościowo. Naprawdę! I do tego coraz ładniejsze. Oczywiście czasami trafi się jakiś bubel, który rozciągnie się albo zmechaci po pierwszym czy drugim praniu, ale spójrzcie na ubrania ze Stradivariusa albo z H&M... Szczerze przyznam, że lidlowe ciuszki trzymają się znacznie lepiej. A wiem co mówię, bo posiadam ich całkiem sporo.

Moim największym zaskoczeniem były wyżej prezentowane t-shirty, które co jakiś czas pojawiają się w Lidlu. Pakowane są zazwyczaj parami. Ja nabyłam wersję beż-koral. Para kosztowała mnie na pewno mniej niż 30 zł. Wychodzi mniej niż 15 zł. za sztukę. Wiem, że nie wyglądają jakoś szczególnie, ale to moje ulubione bluzki, jakie kiedykolwiek miałam! Maltretuję je od roku, noszę bardzo często - pod sweter choćby, w lecie jako zwykła koszulka... Prałam je kilkadziesiąt razy... I co? I bluzka ze zwykłej sieciówki już mogłaby się nadawać do wyrzucenia, a ta z Lidla wygląda wciąż tak samo i co najważniejsze - w ogóle się nie rozciągnęła. Jak tylko pojawi się wersja czerń-niebieski, to na pewno ją zakupię.

W swoich zasobach mam jeszcze kilka ubrań z Lidla i jestem z nich zadowolona. Niektóre wyglądają tak przyjemnie, że koleżanki pytają gdzie nabyłam takie cudeńko. Nie wierzą, gdy mówię, że w Lidlu, a potem same lecą ubierać się w tym dyskoncie. I podzielają moje zdanie co do jakości.

Mankamentem ubrań z Lidla jest rozmiarówka - nigdy nie wiadomo na co się trafi. Raz kupuję M, raz L, a raz XL. Poza tym nawet te same ubrania w obrębie tego samego rozmiaru mogą się różnić, dlatego warto dokładnie obejrzeć rzecz przed zakupem. Niestety nie można ich przymierzyć, ale mi jeszcze nie zdarzyło się, żebym kupiła coś, co nie pasuje mi rozmiarem, więc naprawdę się da.

Zastanawiacie się zapewne co mnie tak naszło na pisanie o ubraniach z Lidla. Natchnęły mnie ostatnie zakupy w tym sklepie. Niedawno weszła nowa gazetka, w której do wyboru mamy całkiem ciekawe pozycje, w które już zdążyłam się zaopatrzyć, no, w prawie wszystkie, które wpadły mi w oko ;).

To hit tamtejszej gazetki - szare rurki (do wyboru jeszcze czarne) za 39,90 zł. Biorąc pewien rozmiar obawiałam się, że w nie nie wejdę, ale okazał się idealny! Jeans oczywiście ze stretchem, dość cienki. Nogawki fajnie zwężają się ku dołowi - długo szukałam takiego kroju, który dobrze leżałby na mnie, a tu proszę, Esmara zaproponowała mi taką opcję, bardzo trafną.

Komplet klasycznych, bawełnianych bluzek z długim rękawem - to coś, czego brakowało w mojej szafie (aktualnie przeważają w niej swetry i zwykłe t-shity z krótkim rękawem). Co prawda na zdjęciu nie widać, ale mają dość głęboki dekolt, co przy moim obfitym biuście prezentuje się bardzo dobrze. Cena to nieco mniej niż 40 zł. za parę.

Sweterek z przedłużanym tyłem, z cieniutkiej dzianiny. Już trzymałam w ręku, już chciałam kupić, ale mam zdecydowanie zbyt dużo swetrów. Zobaczymy jutro, może jak prześpię noc, to odechce mi się jej zakupu. Poza tym jest trochę za bardzo transparentna - nie obejdzie się bez podkoszulki. Ale sam sweterek piękny i oryginalny.

Mięciutki i naprawdę miły w dotyku sweter. Nie kupiłam go z oczywistego powodu - nadmiar swetrów w szafie. Ale Wam bardzo polecam. Ma oryginalny wzór i na pewno dobrze będzie się nosił. Do tego kosztuje jakieś 30 zł.

Więcej ubrań z aktualnej kolekcji możecie obejrzeć sobie tutaj. No i radzę się pospieszyć bo z mojego doświadczenia wynika, że jak wejdzie jakaś nowa gazetka, to ludzie niczym tornado rzucają się na te produkty i jak jest coś fajniejszego, to tego samego dnia potrafi zniknąć, przynajmniej we Wrocławiu.

Ubrania z Lidla może nie powalają krojami i oryginalnością (choć czasami się zdarza!), to jednak uważam, że warto zainteresować się nimi i od czasu do czasu zerkać na ich stronę z aktualną ofertą. Poza tym oprócz ubrań mają ciekawe akcesoria kuchenne (mam mały piekarnik, jest świetny!) czy do majsterkowania. Koleżanka robiła wielkie polowanie na patelnię i teraz jest w niej zakochana, więc coś w tym musi być. A Wy lubicie ubrania z Lidla lub z innych dyskontów? Co polecacie?

Zdjęcia:

Kawę zaczęłam pić będąc w liceum. Wcześniej próbowałam słynnych cappuccino w proszku, które i tak same w sobie są cholernie słodkie, a ja potrafiłam dosypać jeszcze trzy łyżeczki cukru i wciąż było dla mnie za gorzko (a potem zdziwienie, że tyłek rośnie, nie?). Wracając jednak do kawowania się, to przygodę rozpoczęłam tak, jak niektórzy dalej ją kontynuują, czyli od kawy rozpuszczalnej (czy rozpuszczalskiej, jak to u nas w pracy czasem się mawia). Dziś jednak dorosłam do kawy nieco innej, o której już spieszę Wam pisać.

Znawcą kawy nie jestem, ale potrafię odróżnić to, co jest względnie dobre, a raczej lepsze, od tego, co piją wszyscy. I tak...

Swój dzień rozpoczynam od kubka kawy. Nie, nie od filiżanki, takiej jak w reklamach, codziennie rano wypijam spory Pokal z Ikei świeżo zmielonej i zaparzonej kawy. Rozpuszczalnej nie piję wcale, choć jej przygotowanie zajmuje zdecydowanie mniej, cennego zwłaszcza rano, czasu. Ja jednak wolę poświęcić kilka minut więcej, by naprawdę przyjemnie rozpocząć dzień, który często jest dość pracowity lub by miło rozpocząć leniuchowanie i z radością oddawać się przeglądaniu blogów. Bo jak poranne czytanie, to tylko przy kawie!

Kawę kupuję jedynie w ziarenkach i jedynie w dobrych (przynajmniej według mnie) punktach, gdzie wiem, że towar schodzi. Moim faworytem był salon Tchibo, choć wiem, że niektórzy kawosze raczej go nie polecają, ale ja nie mam nic przeciwko, ich produkty mi smakują. Kupuję zazwyczaj Guatemala Grande albo Vienna Melange (to mieszanka ziaren kawy, które są palone w różnym czasie, bardzo fajnie się prezentuje). Ostatnio, po krótkiej rozmowie z największym fanatykiem kawy, jakiego znam, przeszłam się do Starbucksa po jedną torebkę cudownych ziaren. Zakupiłam Caffe Verona - to jedna z najmocniejszych pozycji i szczerze mówiąc musiało minąć trochę czasu, żeby mi posmakowała. Jest tak mocno palona, że po zmieleniu jej w młynku czułam dość intensywny zapach wokół siebie, prawie jak dymu papierosowego. Po tygodniu, gdy zapach jest zdecydowanie mniej świdrujący, naprawdę lubię ją pić.

Gdzieś przeczytałam, że najlepsza kawa, to taka, która jest naprawdę świeżo palona i powinno się ją zużyć do dwóch tygodni od momentu palenia, inaczej traci swój aromat. Oczywiście pewności nigdy nie mam kiedy był moment palenia, ale jeśli ziarenka intensywnie pachną, to wiem, że i napar będzie dobry.

Kawę, zaraz po otwarciu przechowuję w zwykłej puszce z Nanu Nana, która kosztowała mnie zawrotne 4,90 zł. i chowam ją do lodówki. Są zwolennicy i przeciwnicy tej metody, ale ja odnoszę wrażenie, że chłód z lodówki naprawdę pomaga w utrzymaniu aromatu na dłużej, aniżeli temperatura pokojowa. Dodatkowo, puszka bardzo cieszy moje oko i jest praktyczniejsza w użyciu niż oryginalne opakowanie, które od zwijania i rozwijania dzień w dzień zwyczajnie się gniecie i niszczy.

Codziennie rano odpalam mój młynek w stylu vintage, który prawdopodobnie jest starszy niż ja. Otrzymałam go od swojej babci, gdyż u niej stał nieużywany przez bardzo długi czas. Niektórzy z Was pewnie pamiętają te młynki, a być może nawet ich używają! Dla mnie to absolutny hit i nawet przez myśl mi nie przeszło, by kupić inny. Ten jest fantastyczny - szybko i dokładnie mieli kawę. W zależności od tego jak bardzo zmielone chcemy mieć ziarenka, tak długo mielę. Co prawda potrzeba trochę wyczucia co do tego, ale po którymś mieleniu z kolei znalazłam swój ideał.

Nie wiem czy wiecie, ale to od grubości zmielonych ziaren zależy moc kawy. Im bardziej zmielone ziarno, tym mocniejsza kawa. To wszystko bardzo proste - fizyka! Im drobniejsze cząsteczki, tym większa powierzchnia aktywna i woda pozostaje w nich dłużej, dzięki czemu napar jest mocniejszy. Dla mnie najtrafniej zmielone ziarno to takie wielkości kryształków cukru.

No i teraz pytanie... W czym parzę kawę? Już widzicie powyżej. Dla mnie najlepsza kawa to taka parzona właśnie w kawiarce. Poza tym jest to jedna z najtańszych metod (nie wliczając oczywiście tej parzonej zwykłym wrzątkiem). Swoją pierwszą kawiarkę miałam w wieku lat kilkunastu. Jednak parzenie w tym urządzeniu sprawiało mi wtedy ogromne problemy, w zasadzie nie wiem dlaczego. Naczynie umarło śmiercią tragiczną przez spalenie, a raczej stopienie się elementów, które nie są wykonane z aluminium. Wylądował w kuble.

Pod koniec zeszłego roku pojechałam z moim mężczyzną i grupką foto-znajomych do Rzymu. We Włoszech kawę w warunkach domowych pija się głównie w ten sposób. Zasmakowała mi ona do tego stopnia, że gdy tylko wróciłam do Polski, kupiłam w Tesco taką oto kawiarkę. Kosztowała coś pomiędzy 20 a 30 zł., czyli całkiem niewiele biorąc pod uwagę jakość naparu, jaką nam daje.

Parzenie kawy w kawiarce jest dziecinnie proste. Lejemy wodę do poziomu nieco poniżej zaworka. Nakładamy siteczko z czymś, co przypomina lejek, sypiemy zmieloną kawę. Wszystko ładnie zakręcamy, stawiamy na gaz lub inną płytę grzewczą i czekamy aż woda się zagotuje i kawiarka zaparzy nam kawę. Naczynie zdejmujemy gdy usłyszymy pierwsze bulgotnięcie. Potem lejemy do kubka, filiżanki, czy czego chcecie. Powstały napar możemy traktować jak esencję i dolać sobie ciepłej wody, mleka, czy tego, na co macie aktualnie ochotę. Czasami do siteczka dosypuję również odrobinę cynamonu, kardamonu albo suszonego imbiru - wtedy kawa jest bardziej aromatyczna. Nie możemy jednak przesadzić z dodatkami, bo woda nie przejdzie przez zmielone ziarenka.

Jak widać, u mnie picie kawy to swoisty rytuał i zajmuje nieco więcej czasu niż takie standardowe zalewanie wrzątkiem, ale efekt jest naprawdę smakowity i zdecydowanie zdrowszy niż w przypadku sklepowych kawopodobnych tworów. A Wy lubicie pić kawę? W jaki sposób ją zaparzacie?

Zima to taki okres w ciągu roku, że jak przychodzi, to masakruje moje usta doszczętnie. A jeszcze jak do tego dochodzi jakieś przeziębienie, to już w ogóle jest katastrofa totalna. Pieką, pękają i łuszczą się niesamowicie. Co wtedy robię? A raczej co robię, żeby do armagedonu nie dopuścić? A noszę ze sobą zawsze jakieś maziaje. W tym roku zaopatrzyłam się tylko w trzy sztuki. A oto i one, trzech bohaterów dzisiejszej zimy, moich ust no i notki.

 

 

W ciągu roku balsamów do ust w zasadzie nie używam. Szaleję ze szminkami i błyszczykami, ale wiadomo, że czasami przychodzą takie chwile, gdy pomadki ochronne wracają do łask. No i żeby przyjemniej się ich używało, to oczywiście muszą pachnieć - albo słodko, albo soczyście!

 

 

Zacznę od legendy blogowego i youtubowego świata, czyli od Carmexa! Nie będę zbyt odkrywcza pisząc, że ten produkt po prostu się sprawdza i jest godny polecenia. Używam go zawsze wtedy, gdy moje usta potrzebują natychmiastowej reanimacji. Pięknie je nawilża i wygładza.

 

Dodatkowo, wersja waniliowa pachnie naprawdę świetnie, o czym przekonałam się nie tylko ja (haha!). Na ustach daje transparentne, lekko lśniące wykończenie. Utrzymuje się i tym samym chroni nasze wargi, przez bardzo długi czas. Nawet picie nie aż tak bardzo mu straszne. No i posiada filtr SPF 15. Lubię ten produkt, bardzo mi pomaga, ale używam go tylko w sytuacjach ekstremalnych. Zawarta w nim kamfora lekko uzależnia od siebie skórę naszych ust, także uważajcie. Polecam używać głównie zimą.

Gdy ujrzałam napis Dark chocolate & mint wiedziałam, że ta pomadka będzie moja! Do tego kosztowała niecałe 7 zł. (w Hebe akurat była promocja). Cocoa Butter Formula ze znanej i lubianej kosmetykoholiczkom marki Palmer's to kolejny ulubieniec tej zimy (i jesieni). Gdy tylko wyszłam ze sklepu, od razu rozerwałam opakowanie i wysmarowałam nim swoje usta... Ten zapach i smak mnie urzekł! Balsam ochronny pachnie dokładnie tak, jak czekoladki After Eight! Jeśli ktoś lubi mieszankę deserowej czekolady z miętą, to to jest właśnie dla niego. Do tego słodkawo-miętowy smak, to coś, co naprawdę uwielbiam.

Samo działanie też jest niczego sobie. Co prawda nie regeneruje naszych ust jakoś super, ale dobrze je nawilża i zapobiega wysuszeniu. Również zawiera filtr SPF 15. Często stosowany daje efekt naprawdę przyjemnych w dotyku warg. Polecam. Na ustach jest bezbarwny, daje bardzo delikatny połysk, czyli coś dla fanek minimalizmu, no i dla mężczyzn.

I ostatni, maziajowy ulubieniec, który również urzekł mnie zapachem. Spiced Cranberry Tinted Lip Balm z Bomb Cosmetics kupiłam w Mydlarni Wrocławskiej podczas zaopatrywania się w słynne woski Yankee Candle. Pani sprzedawczyni poleciła mi ten zapach, ale i mnie on bardzo zainteresował, więc niewiele myśląc zakupiłam uroczy balsamik. Jak moje wrażenia? Oczywiście zapach i kolor totalnie mnie zauroczył. Produkt w sobie ma delikatny, złoty brokat, którego co prawda na ustach kompletnie nie widać, ale mimo wszystko wygląda bardzo przyjemnie - lekko barwi usta, można powiedzieć, że je ożywa. No i żurawinowy aromat... Aż mam ochotę go pożreć w całości. Uwielbiam żurawinę. Do tego w takim przyprawowym wydaniu.

 

Same właściwości pielęgnacyjne są w porządku - produkt po prostu nawilża usta ale bez szaleństw. Używam go raczej na co dzień, czasami zamiast błyszczyka czy innego upiększacza moich warg. Na pewno usta lepiej się czują gdy ten znajduje się na nich, aniżeli by go nie było, więc sięgam dość często. Oczywiście wygrzebuję go czystymi łapkami, a jakże! ;)

I to by było na tyle jeśli chodzi o moich ulubieńców do ust. Dajcie znać, jakie są Wasze ulubione balsamy ochronne na ten zimny okres. Czego używacie? Jak chronicie Wasze wargi przed pękaniem i wysuszeniem?

Dziś będzie czcza gadanina, ot... Takie moje przemyślenia po rankingu sami wiecie kogo. A kto nie wie, to niech sprawdzi tu. I nie, nie wiem do końca na jakiej podstawie autor dobierał blogerów (choć wiem, że wszystkie dokładnie jest opisane, ale przyznam bez bicia, że nie mam ochoty tego czytać), i nie czuję żadnego żalu, więc wodospadu łez i goryczy tu nie zaznacie. Jedynie moje przemyślenia. Rozważania o tym jak zmieniła się blogosfera.

Swój pierwszy blog założyłam mając lat bodajże czternaście albo trzynaście. Byłam młodą, rozpuszczoną nastolatką, które wolne, wakacyjne dni spędzała plącząc się po galerii handlowej, siedząc z koleżankami na podwórku, no i od czasu do czasu, a odkąd tato załatwił stałe łącze internetowe - całymi dniami będąc online, śledząc co dzieje się w sieci. A wtedy nie działo się nic. Nic i wiele, jak na tamte czasy. Mój internetowy pamiętnik (bo tak, taki miał charakter) założyłam na serwisie Blog.pl, który wtedy dawał naprawdę spore możliwości, a dziś, jakby to ująć, jest beznadziejny. Nikomu nie polecam, absolutnie. Wtedy bez reklam, z pełną edycją kodu HTML - miód, malina. Dziś nie potrafię tego ogarnąć, ale też nie chcę. Bo i po co?

Przepraszam, zaczęłam odbiegać od tematu. Mój internetowy pamiętnik prowadziłam regularnie ale krótko. Cały czas zmieniałam adresy, bo i też szybko dojrzewałam i wcielałam się w różne osobowości. Mogłam, to czemu nie? W końcu zatrzymałam się przy jednym, na serwisie Ownlog.com. To był przełom w moim blogerskim życiu. Do tej pory czytając notki z klasy maturalnej jestem w szoku, że w TAKI sposób potrafiłam opisywać swoje życie i na pozór przeciętne przeżycia. Wiecie, że miałam rzeszę czytelników? Nie, nie dwadzieścia tysięcy, nie tysiąc, może nawet nie sto... Ale byłam w TOP 20 blogów na tamtym serwisie i to był mój powód do dumy!

Jak nietrudno się domyślić, blog umarł śmiercią naturalną. Wraz z wiekiem potrzeba uzewnętrzniania swoich przeżyć, opisywania zdarzeń, po prostu umknęła. Po dłuższym czasie założyłam TEGO bloga. Właściwie to trudno nazwać blogiem... Bo jak można zdefiniować to pojęcie? Dla mnie blog to po prostu internetowy pamiętnik. A kto w pamiętniku wypisuje recenzje kosmetyków lub wrzuca swoje foty z ciuchami, czy z tak zwanymi ałtfitami? Nie wspominając już o zdjęciach paznokci...

Wychodzi na to, że pojęcie blog przez lata nabrało nowego znaczenia. Pojawiły się takie określenia jak szafiarki, lifestyle... Według mnie to ma się nijak do pamiętnika, w najmniejszym nawet stopniu. No... W najmniejszym może tak, ale generalnie - nie. Blogger stał się osobą, która swoim wizerunkiem kreuje światopogląd innych. Pisze co jest fajne, co jest na topie, dzieli się swoim kreatywnym, oryginalnym (a jakże!) zdaniem każdego dnia, czekając na komentarze, lajki i inne takie, takie.

Blog wczoraj to zwykły pamiętnik w formie internetowej, takie rozbieranie się z emocji przed publiką. Blog dziś to kampanie marketingowe, współprace, zarobki... Bloger stał się zawodem! Czasami celebrytą... Ale celebryta to też zawód, prawda? Bloger chodzi na spotkania z innymi blogerami, z mediami, cały czas wrzuca coś na swój fan page, na Instagram, Twitter i inne social media. Inni to śledzą, non stop! Nie, nie śmieję się z Was, drodzy blogerzy i drogie blogerki, bo przecież sama w tym wszystkim siedzę. Może nieco mniej niż inni, ale wciąż.

Bloger dziś, wciąż jeszcze zbyt rzadko, ale jednak - zarabia. Zarabia w dosłownym tego słowa znaczeniu, tj. otrzymuje środki umożliwiające mu godne życie. To wspaniałe, że można żyć z czegoś, co się kocha robić! Ja chętnie porzuciłabym znienawidzoną przeze mnie recepcję i oddała się pisaniu bloga, ale chyba za mało we mnie samozaparcia w tym kierunku. I czasami bardziej zależy mi na tym, żeby po prostu zająć w jakiś sposób swój wolny czas, a niekoniecznie oddać się temu całkowicie, jak to niektórzy uczynili.

To nie jest tak, że sączy się ze mnie jad i przemawia wściekła zazdrość. Ewidentnie stwierdzam fakt zmiany pojęcia bloger. Przynajmniej w moich oczach. Widzą to szczególnie ci, którzy w branży, która x lat temu jeszcze nie była branżą. A Wy, jak dalece sięgacie pamięcią w blogowym światku?

Zdjęcia:

Pojawienie się łupieżu zauważyłam będąc jeszcze nastolatką, miałam jakieś dwanaście czy trzynaście lat, gdy ten problem zaczął mi doskwierać. Biorąc pod uwagę moją dziecięcą beztroskę i fakt, że odcień włosów miałam raczej jasny, przez co nie było szczególnie widać łuszczącej się skóry głowy, stwierdziłam, że z łupieżem to już muszę żyć. Były czasy i lepsze, i gorsze, ale odkąd pamiętam zawsze miałam ten sam problem. Koleżanki miały trądzik, a ja miałam łupież.

Szampony przeciwłupieżowe nie należą do najprzyjemniejszych w użyciu. Zwłaszcza te, które możemy kupić w aptece. Te typu Head & Shoulders odpadają u mnie już w przedbiegach, nawet na nie nie spoglądam ponieważ nie mają nic wspólnego z produktami pomagającymi w walce z łupieżem.

I teraz pewnie pojawi się pytanie... W jaki sposób zatem dobrać odpowiedni szampon dla nas? Przede wszystkim musicie sobie zdać sprawę na jaki rodzaj łupieżu cierpicie - na ten suchy, czy też na ten tłusty. Nie jest dużo specyfików, które pomagają zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku. Głównie z tego względu, że każdy z nich ma zupełnie inne podłoże. Ja borykam się z łupieżem suchym. Moja skóra jest dość sucha, więc dlaczego na głowie miałoby być inaczej? ;)

Oprócz spadających białych płatów z mojej głowy, skóra momentami cholernie swędziła. Do tego stopnia, że potrafiłam non stop się drapać, przez co wydrapałam sobie niewielkie zakola tuż przy czole. Ponadto włosy zaczęły mi bardzo wypadać. Nic dziwnego, gdy łorując pazurami uszkadzałam je u nasady.

Mając przed oczami wizję wyłysienia i zadrapania się na śmierć, postanowiłam po wielu latach rozpocząć z nim walkę. W dzisiejszej notce oprowadzę Was po specyfikach, które zdążyłam przetestować zanim wpadłam na coś, co naprawdę mi pomogło... Jakieś trzy lata temu używałam szamponu Selsun Blue, który sprawił, że pozbyłam się łupieżowego problemu na bardzo długi czas. Niestety wróg wrócił, a ze względu na funkcjonalność wyżej wspomnianego preparatu, która sprawiała, że włosy myłam całe wieki, nie zdecydowałam się na ponowny zakup i postanowiłam szukać złotego środka, którego mogłabym używać z przyjemnością i ciekawymi efektami.

Po szampony przeciwłupieżowe sięgałam głównie w aptece, więc jako pierwszy pod prysznicem pojawił się, wspomniany już u mnie kiedys, Healing Catzy, czyli tzw. szampon z kotkiem.


Produktu tego zużyłam dwie buteleczki i o tyle, o ile po pierwszej moje włosy były całkiem ładne a łupieżu było zdecydowanie mniej, to przy drugiej problem powrócił. Jedynie złagodził mi skórę. Wiem jednak, że wielu osobom pomaga i uważam, że jeśli ktoś ma akurat problem z suchym łupieżem, to śmiało może po niego sięgnąć. Jego koszt to około 15 zł. za 200 ml.

Ponadto ma fajny kolor i bardzo przyjemny zapach, można stosować go na co dzień bo nieźle się pieni i używa się go jak zwykłego szamponu.

Nieco zmartwiona faktem, że szampon z kotkiem przestał mi pomagać sięgnęłam po produkt, który kiedyś polecała mi jedna z Was na moim blogu, mowa tutaj o szamponie Freederm, który składem przypomina wyżej wspomniany Healing Catzy, ale zawiera 2% pirytionianu cynku, czyli głównej substancji aktywnej mającej pomóc nam w walce z łupieżem.


Ten produkt okazał się być dobrym wyborem, bo naprawdę mi pomógł w walce z łupieżem. W użyciu był całkiem przyjemny, aczkolwiek jego cena trochę mnie do niego zniechęcała, bo za 150 ml trzeba zapłacić jakieś trzydzieści do czterdziestu złotych. Poza tym nie zlikwidował i nie złagodził mi w stu procentach skóry mojej głowy, więc postanowiłam szukać czegoś innego...

I tak wpadłam na tego koszmarka z Green Pharmacy, czyli Szampon przeciwłupieżowy Dziegieć brzozowy i cynk...


Ku mojemu zdziwieniu produkt ten cieszy się naprawdę pochlebnymi opiniami na KWC. Byłam w szoku bo mi nie pomógł w ogóle i nie wiem co mnie podkusiło, żeby go kupić. Jego zapach jest naprawdę fatalny. Były momenty, że mój chłopak bał się przytulać do moich włosów bo zwyczajnie śmierdziały jak po imprezie w zadymionym klubie. Zapach jeszcze bym przeżyła, gdyby nie działanie. Ale i tutaj się nie popisał. Uwzględniam jednak możliwość, że może pomóc komuś, kto cierpi na łupież tłusty.

Gdy zużyłam powyższego śmierdziucha w całości (tak, tak, zużyłam CAŁĄ butlę, nie wiem jak), to po raz kolejny przeszłam się do mojej ulubionej apteki i wiedząc, że jest promocja na szampony marki Klorane (nie ma to jak mieć wtyki pracując w służbie zdrowia, ha!) zakupiłam Szampon na łupież suchy z wyciągiem z nasturcji.


Kosmetyk prezentuje się naprawdę ładnie, ma fajną buteleczkę i wręcz nie mogłam doczekać się, aż zacznę go używać. Wierzyłam, że to będzie złoty środek, że pożegnam się w końcu z łupieżem, no bo to TAKA marka, że mają różne produkty, na różne rodzaju łupieżu, że to pro-marka i w ogóle same ochy i achy. Niestety ten szampon nie zrobił nic i moje włosy cały czas były w tym samym stanie. Nie zaszkodził im, może delikatnie złagodził skórę, ale wiedziałam, że do tego produktu raczej nie wrócę. No... I zdecydowanie lepiej pachniał niż poprzednik. Ziołowo, ale ładnie.

W akcie desperacji wybrałam się do Hebe. Jak zwykle snułam się między półkami narażona na W czym mogę pomóc? od różowych pań ekspedientek. Gdy trafiłam na półkę z dermokosmetykami podeszła do mnie kolejna sprzedawczyni. Poddałam się i powiedziałam czy może polecić mi jakiś szampon przeciwłupieżowy. Przyznam, że nie wierzyłam w jej wiedzę i kompetencje ani trochę, ale było mi i tak już wszystko jedno...

- Klorane? - zapytała.
- Oj nie... Sypie się po nim...
- To może... Hmm... Seboradin? Używała pani? - Iskierka nadziei.
- Nie... To może spróbuję, dziękuję! - Pani z uśmiechem powędrowała w głąb sklepu, a ja do kasy z buteleczką nowego szamponu.


Seboradin przeciwłupieżowy to produkt, który totalnie mnie zaskoczył. Za buteleczkę 200 ml musimy zapłacić nieco ponad dwadzieścia złotych, ale jest bardzo wydajny. Swój zużywałam jakieś dwa miesiące. Świetnie się pieni, ma co prawda SLS w składzie, ale nie wysusza i nie podrażnia skóry głowy. I do tego... Łupież zniknął! Naprawdę! I do tego zauważyłam, że nie swędzi mnie głowa, nie drapię się, włosy przestały wypadać i na zakolach pojawiły się malutkie baby-hairs.

Dodam jeszcze, że szampon ten naprawdę ładnie pachnie, co prawda ziołowo, ale ja uwielbiam ten zapach. Po umyciu jednak i hektolitrach odżywek zwyczajnie znika, co zresztą obiecuje producent. Ponadto nie trzeba nim myć włosów na dwa razy. Wystarczy niewielka ilość aby bez problemu namydlić całą głowę i włosy. Dzięki temu dokładnie je wyczyścimy i nie podrażnimy, nie wysuszymy.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że łupież to schorzenie nawracające, dlatego warto w tym przypadku zadbać o odpowiednią pielęgnację włosów i przede wszystkim skóry głowy. Ja już dziś wiem, że mogę pożegnać się z drogeryjnymi szamponami, bo one mi zwyczajnie szkodzą.

Wy też cierpicie na łupież? Suchy czy tłusty? Jak z nim walczycie? Co stosujecie?

Zapewne niejedna z Was nie ma sumienia wyrzucać czy oddawać niektórych staroci, bluzeczek z podstawówki czy z liceum, sukienek komunijnych lub chociażby starych kominków zapachowych, które są już zastąpione innymi, fajniejszymi, lepszej marki, lepszej jakości. My ludzie mamy to do siebie, że przywiązujemy się mocno do przedmiotów. Obserwując niektóre zjawiska, czasami nawet dochodzę do wniosku, że bardziej niż do ludzi czy innych istot żywych.

Wczoraj wyszła ze mnie cała ludzka głupota. Sprzedałam aparat. Sprzedałam piękną lustrzankę Nikona D7000, która była moją chlubą i moim marzeniem. Uwielbiałam robić nim zdjęcia. Oczywiście do czasu, bo okazało się, że mój sprzęt foto niestety waży zbyt dużo i jest zbyt wielki, żeby mieć go zawsze przy sobie i móc uwieczniać piękne i interesujące dla mnie chwile. W praktyce Nikon siedział w plecaku albo na biurku i się kurzył. Od czasu do czasu zrobiłam nim kilka zdjęć na bloga i to by było na tyle jego pracy.

Prawda jest jednak taka, że mając lat szesnaście czy siedemnaście całym sercem zapragnęłam lustrzanki. Wtedy były to czasy, gdy najprostsza cyfrowa kosztowała jakieś chore pieniądze, które były zupełnie poza moim zasięgiem. Na osiemnaste urodziny dostałam trochę grosza i zakupiłam hybrydę marki Fujifilm. Nie chcę po raz setny przytaczać tej historii, ale po kilku miesiącach mój ukochany aparat szlag jasny trafił i aktualnie trzymam go tylko z sentymentu (i znowu przywiązanie do rzeczy?). Po raz kolejny zaczęłam marzyć o lustrzance... Do dnia dzisiejszego moje marzenie zdążyło się spełnić już trzy razy, z czego ten trzeci raz był najtrafniejszy. I co? I sprzedałam sprzęt, bo z dnia na dzień jego wartość bardzo zaczęła spadać.

Na dzień dzisiejszy nie mam własnego aparatu. I tak, mam możliwość fotografowania, sprzętem nawet lepszym, ale co z tego? Mój wczorajszy wieczór był pod znakiem płaczu, smarkania i stukania się palcem w czoło przez mojego chłopaka. Kto normalny płacze za aparatem fotograficznym, który z własnej, nieprzymuszonej woli sprzedaje? Nikt. Czułam się dokładnie tak samo, jak jako dziecko musiałam oddać królika, bo moja siostra była rzekomo uczulona na jego sierść (a tak naprawdę to króliczek po prostu za bardzo śmierdział i tyle, znalazł się dla niego lepszy dom). Wyłam jak bóbr, a słone łzy spływały po podrażnionych od smarkania płatkach nosa, przez co szczypała mnie skóra.

Wracając jednak do rzeczywistości. Czas na nowy sprzęt, który będzie zdecydowanie mniejszy, dzięki czemu umożliwi mi łapanie chwili zawsze wtedy, kiedy będę tego potrzebowała, który sprawi, że znowu rozpocznę zabawę z fotografią. Na pewno zakupię kompakt z wymienną optyką. Dzisiejsze aparaty tego typu dają naprawdę duże możliwości, a dzięki matrycom, które stosowane są także w lustrzankach dają obraz takiej samej jakości.

Mój typ na dziś to Sony Nex-6.

Aparacik jest dużo mniejszy niż jakakolwiek lustrzanka, dodatkowo daje duże możliwości i jakość obrazu wcale nie gorszą niż w sprzedanym przeze mnie Nikonie. Czego można chcieć więcej?

Powyższy obrazek przekonuje mnie do tego produktu jak nic innego. Aparat jest malutki, leciutki. Być może przez jego budowę będzie mniej stabilny, ale przecież nie będę się z nim tarzać w błocie.

W zasadzie nie brakuje mu niczego, a nawet wyposażony jest w różne ciekawe ficzery, które na pewno przydadzą mi się podczas codziennego użytkowania.

Znacie ten aparat? A może macie coś podobnego i moglibyście mi polecić? Co sądzicie o przywiązywaniu się do przedmiotów?

Do dermokosmetyków zazwyczaj podchodzę dość sceptycznie, bo to tak na dobrą sprawę taka hybryda produktów aptecznych i drogeryjnych. Niby połączenie idealne, ale sceptyzm zawsze mi towarzyszył przy przeglądaniu sklepowych półek. Nie oznacza to jednak, że nigdy nie sięgałam po dermokosmetyki! Niektóre na mojej cerze sprawdziły się bardzo dobrze. Nie ukrywam, że cały czas takowych używam i wiele przypadło mi do gustu...

Jakiś czas temu, jeszcze przed świętami przyszła do mnie ciekawa paczka od marki Andre Zagozda. Otrzymałam produkty dopasowane do swojego typu cery. Oto co przyszło mi do testów...

Od lewej: Łagodna pianka oczyszczająca, Maska głęboko oczyszczająca, Peeling z algami do twarzy, Emulsja równoważąca wydzielanie sebum oraz Witamina C w pudrze.

Produkty testuję dopiero od kilku dni, dlatego nie chciałabym się na ich temat zbytnio wypowiadać, ale najbardziej zaintrygowała mnie Witamina C w pudrze, którą łączę z Emulsją równoważącą wydzielanie sebum. Produkty naprawdę nieźle ze sobą współgrają dając przyjemny efekt. Dodam tylko, że gdy przetestuję już wszystko dogłębnie, dam Wam znać jakie jest działanie tych produktów i czy są warte swojej, dość wysokiej ceny.

A Wy macie jakieś doświadczenia z marką Andre Zagozda? Jakie są Wasze ulubione ich produkty?

W 2013 roku nie czytałam zbyt wielu książek. W zasadzie nie wiem czym to było podyktowane. Brakiem chęci? Brakiem możliwości? Nadmiarem pracy? Albo wszystkim po trochu... Postanowiłam jednak ostatnie wolne dni poświęcić na uzupełnieniu braków w literaturze. Nie jest może tego specjalnie dużo, ale w sumie tym razem nie trafiłam na żadnego gniota.

Dodam jeszcze, że ostatnio zaczęłam korzystać z aplikacji na smartfony i tablety, właśnie do czytania książek - Legimi. Co prawda czytanie jest płatne, ale ja zapłaciłam 19,99 zł. i mogłam sobie przez okrągły miesiąc czytać do woli. Nie wiem jak teraz wygląda kwestia cenowa, ale taka mi zupełnie odpowiada. Ale wróćmy do samych książek...

Moja literatura ostatnich dni była, można powiedzieć, dość specyficzna i rozbieżna. Najpierw historia kariery Heleny Rubinstein, a potem opowiastki o gejach, związkach i innych ludzkich sprawach. Zresztą... Przejdźmy do krótkich recenzji.

Helena Rubinstein. Kobieta, która wymyśliła piękno autorstwa Michele Fitoussi - tę książkę po raz pierwszy zobaczyłam na blogu Kasi Tusk. Jej opis zaintrygował mnie na tyle, że sama postanowiłam sięgnąć po tę pozycję.

Nietrudno się domyślić, że książka opowiada o życiu i karierze Heleny Rubinstein. Kim była też pewnie wiecie - to żydówka polskiego pochodzenia, która z krakowskiego Kazimierza przeprowadziła się za ocean i rozpoczęła budowanie potężnej firmy kosmetycznej. Helena z ubogiej rodziny uciekła w świat luksusu, cudownej biżuterii i sukienek od najlepszych projektantów, a przede wszystkim w świat kosmetyków. To biografia, która na pewno zainteresuje każdą beauty blogerkę.

To nie jest opowieść na jeden wieczór. Ja ją męczyłam dość długo i mimo wielu informacji, które mnie zaintrygowały, w pewnym momencie zaczęłam się już gubić. Wiem, że to prawdziwa historia i Helena na pewno wciąż wyjeżdżała (tu Londyn, tu Paryż, tu Australia, tu Stany Zjednoczone), ubierała cudowną biżuterię, ale objętościowo połowa książka na okrągło opisuje takie właśnie perypetie. W pewnym momencie już naprawdę się pogubiłam i nie wiedziałam czy aby na pewno tego fragmentu jeszcze nie czytałam...

Oprócz tego jednak, książka pokazuje jak bardzo inspirującą i silną kobietą była Helena Rubinstein. Warto po nią sięgnąć choćby właśnie z tego względu. Polecam nie tylko fankom marki.

Berek Marcina Szczygielskiego to książka, która należy do serii opowieści pt. Kroniki nierówności. Napisana jest bardzo lekkim językiem, dzięki czemu nadaje się w zasadzie dla każdego. No... Może nie dla homofoba, bo opisuje perypetie wielkomiejskiego geja z Warszawy i jego sąsiadki - starszej pani, typowego moherowego bereta. Oboje oczywiście nie znoszą się do granic możliwości i robią sobie różne nieprzyjemności - od potyczek słownych na korytarzu do cięcia drzwi i rozrzucaniu śmieci na wycieraczce.

Główny bohater szuka miłości pośród przypadkowo poznanych mężczyzn i liczy, że w końcu uda mu się znaleźć bratnią duszę. Sąsiadka zaś cierpi na samotność i ogólną zgryzotę. Do tego ma problemy z córką, która w wieku ponad trzydziestu lat wyprowadziła się z domu, czego matka nie może przeżyć.

Muszę przyznać, że sama historia dość mocno mnie poruszyła i sprawiła, że na niektóre sprawy patrzę już nieco inaczej. Nietrudno się domyślić, że drogi głównych bohaterów w końcu się schodzą i w pewnym momencie coś zaczyna ich łączyć. Autor doskonałym językiem opisuje ich relacje, dialogi.

Generalnie to bardzo dobra powieść, którą pokazują również w teatrze. Nie byłam na spektaklu, ale jeśli miałabym okazję, chętnie wybrałabym się.

Bierki to znowu opowieść o geju, tym razem nastoletnim, który zakochuje się w tym samym mężczyźnie, co jego nauczycielka historii, która jest drugą główną bohaterką. Oczywiście oboje nie przepadają za sobą szczególnie, ale w pewnym momencie ich drogi się spotykają... Konwencja dokładnie taka sama jak w książce opisywanej powyżej.

Zarówno Bierki jak i Berek pisane są z punktu widzenia dwóch osób, w pierwszej osobie. Nie zawsze odpowiada mi taka forma, ale tutaj zupełnie mi to nie przeszkadzało. Autor bardzo płynnie przechodził z jednego bohatera do drugiego, za co należą się brawa, bo trzeba przyznać, ze to dość trudna sztuka.

I to by było na tyle jeśli chodzi o książki, które niedawno przeczytałam. Cieszę się, że nie trafiłam na żadnego gniota, bo zazwyczaj mam tak, że muszę powieść doczytać do końca zanim sięgnę po kolejną pozycję, a że opowieść słaba, to męczę i męczę z pół roku. Tym razem nie musiałam niczego męczyć. A Wy jakie książki polecacie?

Płyny micelarne to coś, co uwielbiam używać do demakijażu oka. Czasami też po prostu do przetarcia twarzy z rana, oczyszczenia jej z sebum bez zbędnego detergentu, bez podrażnień. O prezentowanym dziś produkcie, czyli płynie micelarnym do skóry wrażliwej 3w1 z Garnier Skin Naturals czytałam już na kilku blogach - głównie same pochlebne opinie. A jak było u mnie? Za chwilę przekonacie się same.

Płyn micelarny z Garniera zamknięty jest w dość sporą, plastikową, przezroczystą butlę, dodatkowo z uroczym, różowym wieczkiem. Nie wiem dlaczego ale sam design tego kosmetyku bardzo przypadł mi do gustu. Mimo swojej masywności, bo to w końcu aż 400 ml, ma w sobie coś uroczego, coś, co sprawia, że mocno rzuca mi się w oczy gdy szukam między kosmetykami produktu do pielęgnacji cery.

Konsystencja, jak to w przypadku płynów micelarnych bywa, jest rzadka, a raczej wodnista. Nie posiada właściwie żadnego zapachu (a jeśli już ktoś się czegoś dowącha, to raczej napotka się z dość neutralną wonią, prawie jak woda). Dzięki temu pielęgnacja twarzy jest bardziej delikatna ponieważ w swoim składzie nie zawiera zupełnie zbędnych perfum czy innych substancji zapachowych (choć nie ukrywam, że lubię jak coś ładnie pachnie). Kosmetyk lubi się pienić - jeśli nałożymy go na twarz zbyt wiele delikatna pianka pozostaje na twarzy, ale po jakimś czasie znika, a sam płyn się wchłania.

Jeśli chodzi o samo działanie, to w zasadzie trudno się tu do czegokolwiek przyczepić bo makijaż zmywa bardzo dobrze. Co prawda nie próbowałam na wodoodpornym, ale zwykły tusz usuwa bardzo dokładnie, podobnie z cieniami i podkładem. Płyn micelarny teoretycznie powinien zastąpić nam prawie wszystkie produkty do oczyszczania twarzy, czyli: żel lub mydło, tonik i produkt do demakijażu oczu. Mimo wszystko jednak jakoś nie mam zaufania do zmywania całej twarzy jakimkolwiek innym preparatem niż żel do twarzy czy pianka, dlatego płynu micelarnego używam do usuwania resztek makijażu z oczu i ewentualnie z twarzy. Jeśli ktoś jednak woli oczyszczanie samym płynem micelarnym, to ten jak najbardziej się w tym przypadku sprawdzi bo czyści bardzo dobrze.

Po jego użyciu nie mam uczucia ściągnięcia skóry. Jest naprawdę bardzo delikatny i dobrze usuwa zanieczyszczenia. Sprawdza się również jako tonik i produkt do przemycia (w sensie przetarcia nasączonym wacikiem) skóry twarzy. Tonizuje ją i przygotowuje do nałożenia kremu.

Moim zdaniem bije na głowę słynny płyn micelarny z serii Be Beauty z Biedronki ponieważ jest zdecydowanie wydajniejszy i przede wszystkim lepiej działa. Bez dwóch zdań. Jeśli więc szukacie dobrego micela, to polecam ten z Garniera, naprawdę jest bardzo dobry i do tego spójrzcie na pojemność... 400 ml to naprawdę całkiem sporo i jestem skłonna uwierzyć, że rzeczywiście wystarcza aż na dwieście użyć (na waciku! :)), jak to obiecuje producent. Za wyżej wymienioną pojemność zapłacimy około 20 zł., więc według mnie cena jest dość przystępna. Nie ma również problemu z jego dostępnością, bo można go kupić w Rossmannie. Zapewne wkrótce pojawi się również w innych, ogólnodostępnych drogeriach (a może już się pojawił?).

A Wy jak oceniacie ten płyn micelarny? A może macie innych swoich ulubieńców? Dajcie znać jak używacie tego typu produktów. Czy zastępują Wam wszystkie preparaty w codziennej pielęgnacji skóry twarzy?

Lubicie ubrania, buty i dodatki w tak zwanym japan style? Zapewne niejedna z Was natknęła się na urocze fotografie całkiem oryginalnych i nieźle leżących ubrań, które kosztują kilka dolarów. Na Allegro czy eBayu jest ich całe zatrzęsienie! Jeśli już chcecie korzystać z  serwisów aukcyjnych to zdecydowanie polecam to drugie... Przede wszystkim ze względu na cenę - jest dużo niższa niż na rodzimym Allegro i choć idzie około trzy, a nawet cztery tygodnie, to w wielu przypadkach przesyłka jest bezpłatna.

Dokładnie trzydziestego grudnia zeszłego roku dotarła do mnie paczka z Azji, a ściślej mówiąc z Sammydress.com. Ten sklep oferuje naprawdę spory asortyment jeśli chodzi o chińszczyznę. Przyznam, że z dystansem podchodzę do zdjęć produktowych, które zawsze prezentują się lepiej niż same przedmioty... W przypadku Sammydress było nieco inaczej! Produkty, mimo niskiej ceny są naprawdę niezłej jakości i ładnie wykończone! A oto, co zamówiłam...

Torebka z koniem... Jakkolwiek to brzmi! :) Zawsze marzyłam o torebce z takim motywem, raz nawet próbowałam jedną upolować na Allegro, ale niestety nie udało mi się wygrać aukcji. I choć lubię eBay, to wtedy jakoś bałam się robić tam zakupy bo PayPall,  bo karta kredytowa, której nie posiadam, itp. Teraz, zamawiając na Sammydress w końcu mogłam spełnić swoją zachciankę i oto jest, oryginalna, piękna i niebywała - torebka z koniem, ha!

Jedyne co mnie zmartwiło to to, że w paczce produkt był dość mocno zawinięty, przez co, płynąc statkiem, będąc przerzucana z jednego kontenera do drugiego, z Singapuru do Warszawy, z Warszawy do Wrocławia, itd. itp., nieco się pogniotła. Wierzę jednak, że te zagięcia w końcu się rozprostują i będzie w porządku.

Torebka jest z dość miękkiego materiału. Posiada dwa uszka do trzymania w dłoni i odpinany pasek, dzięki któremu można sobie ją przewiesić przez ramię. Lubię mieć wolne ręce, więc zazwyczaj korzystam z rozwiązania drugiego. Dodatkowo zamykana jest na zamek (nienawidzę torebek bez zamków, ostatnio kupiłam jedną w Parfois i drżę za każdym razem, gdy stoję w tłoku!!!), posiada przegródkę na telefon, na bzdurki i małą kieszonkę w środku. Nice.

Ostatnio w Internecie jest zatrzęsienie zegarków na brzęczącej bransolecie, a'la Michael Kors. Ja oczywiście nigdy w życiu nie zapłaciłabym tyle za zegarek (i nie to, że uważam, że nie jest wart swojej ceny, po prostu dla mnie to zwykły element ozdobny, którego pewnie zbyt często bym nie nosiła), więc idąc za trendem pokusiłam się na takie cudeńko w kolorze golden rose.

No i na koniec jeszcze jedna kwestia, czyli jak długo szła przesyłka. Wiadomo, że nie będzie to kwestia trzech dni, że trzeba się uzbroić w cierpliwość, ale naprawdę nie jest tak źle. Żeby nie być gołosłowną, to dodam, że paczka ze sklepu wyszła 12.12.2013 r., a otrzymałam ją dokładnie 30.12.2013 r., więc osiemnaście dni, to wcale nie tak dużo, zwłaszcza w okresie świątecznym!

 

A Wy zamawiacie z Sammydress? Lubicie ten sklep? Jakie macie doświadczenia?

Nowy rok rozpoczynamy z nowym kominkiem zapachowym! Tym razem postawiłam na Yankee Candle. Co mnie wzięło na ten zakup? Od pewnego czasu miałam ochotę na to by sprawić sobie coś porządniejszego niż miałam do tej pory. I nie to, żebym jakoś szczególnie narzekała bo mój mały ceramiczny kominek jest całkiem w porządku, ale jak każda kobieta, lubię od czasu do czasu coś zmienić...

Ten kominek jest zdecydowanie większy niż jego poprzednik. Do tego ma fajne, matowe wykończenie i piękne, kwieciste wykończenie, które rewelacyjnie wygląda, gdy w środku pali się świeczka typu tealight.

Już po pierwszym użyciu dochodzę do wniosku, że zapach uwalnia się co prawda wolniej, ale za to dłużej i intensywniej. Równomiernie rozchodzi się po mieszkaniu. Chociaż tutaj też wszystko zależy od samego wosku (bo tak, używam tego kominka do wosków).

Kominek jest bardzo piękny, choć wiem, że Yankee Candle ma spory wybór i pośród nich możecie znaleźć jeszcze ładniejsze ale większość niestety nie jest u nas dostępna, dlatego ja muszę się pocieszyć tym, co jest, a że jest bardzo ładnie, to nie ma co narzekać.

Zapachy Yankee Candle i piękne kominki umilą każdy, nawet najgorszy wieczór, poprawią nastrój i sprawią, że otoczymy się przytulnym zapachem. Ja bardzo je lubię, zwłaszcza zimą. Ale nic nie stoi na przeszkodzie, by ładnie pachniało wiosną czy jesienią ponieważ YC ma również i na ten okres swoje piękne zapachy.

Swój kominek kupiłam w bardzo fajnym sklepie, który ma naprawdę ciekawy asortyment i maniaczki wosków, świeczek, a także kosmetyków naturalnych, które mieszkają we Wrocławiu na pewno bardzo dobrze znają. Mowa tu oczywiście o Mydlarni Wrocławskiej przy ulicy Kuźniczej. Polecam!

Jakie zapachy polecacie? Ja preferuję głównie te intensywne i korzenne.